Ուշ գիշեր էր: Ընկերոջս հետ նստած էինք մեքենայի մեջ, Մակդոնալդսի համբուրգեր էինք ուտում և ֆրի: Այդ պահին մեկը թույլ թակեց պատուհանը: Բացում եմ: Մի տղամարդ է կանգնած, ակնհայտ է, որ գյուղից է, իսկ նրա ետևում՝ մեծ տոպրակների կողքին, մոտ 10 տարեկան մի տղա:
-Տղաներ ջան, խնդրում եմ, մի քիչ օգնեք գումարով, գոնե տղայիս հաց տամ:
Ինչպես միշտ լինում է, մեջս անվստահություն առաջացավ: Կգնա և օղի կգնի, արդեն հոգնեցրել են այդ հարբեցողները: Եվ ես հարցրեցի նրան.
-Ինչ՞ի չես գնում աշխատելու, ինչպես բոլոր սովորական մարդիկ, որպիսի տղայիդ էլ կարողանաս պահել և ընտանիքիդ համար լավ կյանք ապահովես: Մի՞թե չես ամաչում երեխայի հետ շրջելով՝ մուրացկանություն անելուց:
-Ներեցեք…
Նա կախեց գլուխը և դանդաղ քայլերով գնաց որդու մոտ, բռնեց ձեռքից, և վերցնելով տոպրակները՝ քայլեցին առաջ:
Այդ պահին մտքերս խառնվեց, դուրս եկա մեքենայից:
-Հեյ, սպասիր: Ի՞նչ է պատահել: Ի՞նչ եք անում այստեղ գիշերվա ժամը երեքին:
-Մենք չենք կարողանում տուն գնալ: Եկել էինք այստեղ կնոջս մոտ՝ հիվանդանոց: Ամեն ինչ այնքան թանկ է: Ամբողջ գումարս ծախսել եմ դեղորայքի վրա: Հիմա էլ տղայիս հետ խրվել ենք պարտքերի մեջ, չգիտեմ էլ, ինչպես եմ վերադարձնելու… Ինձ համար չեմ խնդրում, տղաներ, գոնե երեխայիս կերակրեմ, մի ամբողջ օր բան չի կերել: Եթե իմանայիք, թե որքան եմ ամաչում…
Դրանից հետո մենք երկուսս էլ դուրս թռանք մեքենայից և մոտեցանք պատվերների պատուհանին: Շատ սնունդ գնեցինք և տվեցինք նրանց: Երևում էր, որ նրանք իսկապես քաղցած էին: Ես նրանց նաև ճանապարհածախս տվեցի: Տղամարդը այնքան շնորհակալ էր, նույնն էլ երևում էր տղայի աչքերում:
Ես մեկընդմիշտ կհիշեմ այն էմոցիաներս, որանք արթնացան մեջս, երբ նայում էի այդ երկուսի հետևից:
Հ.Գ. Այդ պատմությունը շատ շուտ է եղել: Ես հիշեցի դրա մասին, երբ որդիս երեկ պատմեց, որ ինչ-որ տատիկից խնձոր է գնել (չնայած չի էլ սիրում):
Նա շատ էժան էր վաճառում՝ սառը տեղում նստած: Պատկերացնում ե՞ք: Նա ամբողջ օրը նստած գնորդների է սպասում, միայն թե փող չխնդրի: Ես քեզանով հպարտանում եմ, որդիս: Դու ճիշտ ես մտածում:
Աղբյուր Առաջին ինֆո