Ուսանողական տարիներին հանդիպում էի մի գրավիչ աղջկա հետ:

Նա գնաց ուրիշ քաղաք սովորելու:

3 շաբաթ անց ես հանգստյան օրերին գնացի նրա մոտ:

Այդ ընթացքում նա արդեն հասցրել էր հարմարվել իր բուհից ոչ հեռու գտնվող մեկսենյականոցում:

Բնակարանում նրա հետ ևս երկու աղջիկ էր ապրում: Երկար սպասված գիշերը մենք հավաստիացանք, որ հարևանուհիները գնացել են քնելու:

Որոշեցինք, որ «ավազակություն անելու» ժամանակն է: Իսկ ինձ համար մի քիչ անհարմար է:

Ընկերուհիս հասկանում է, որ ես ամաչում եմ և ասում է.

– Սարսափելի ոչինչ չկա, նրանք արդեն ընտելացել են…

– Ի՞նչ: Դա ինչպե՞ս հասկանալ… «ընտելացե՞լ են»:

Անհարմար լռություն: Սարսափի արտահայտություն սիրելիիս դեմքին:

Միայն մեկ վայրկյան անց նա հասկացավ, որ ինչ-որ բան այն չասաց:

Հետո հայհոյանք, հիստերիա, արցունքներ…

Առավոտյան հավաքվեցի ու մեկնեցի:

Դրանք իմ կյանքի ամենատարօրինակ և կարճատև հարաբերություններն էին:

loading...