«Երեխայիս չեմ արգելում հոր հետ շփվել». Աիդա Սարգսյանը` նախկին ամուսնու հետ հարաբերությունների և ամերիկյան կյանքի մասին

Երգչուհի Աիդա Սարգսյանը  7 ամիս է, ինչ դստեր հետ բնակվում է ԱՄՆ–ում։ Նա առաջիկա տարիներին կմնա Միացյալ Նահանգներում, բայց խոստանում է այդ ընթացքում հաճախակի վերադառնալ Հայաստան։ Tert.am Life–ը կապ հաստատեց երգչուհու հետ։ Նրա հետ զրուցել ենք ամերիկյան յանքի, գործունեության և դստեր ապագայի մասին։

–Աիդա, ի՞նչն էր պատճառը, որ մեկնեցիք ԱՄՆ։

–Ինչ–որ հատուկ պատճառ չկա։ Ես հաճախ եմ գնում–գալիս։ Եղբայրներս ու հարազատներս Ամերիկայում են։ Երկու տեղում էլ արտոնություն ունեմ։ 

–Մշտական բնակությա՞ն եք մեկնել։

–Չեմ կարող միանշանակ պատասխանել այդ հարցին, քանի որ ինքս էլ չգիտեմ, որտեղ կբնակվեմ մշտական։ Առայժմ այստեղ ենք մնալու։ 4 ամիս է` աղջիկս դպրոց է գնում, ես էլ եմ դասերի գնում։ Հուլիսի 14–ին վերադառնալու ենք Հայաստան։ Ամառային արձակուրդները Երևանում կանցկացնենք։

–Ձեր դուստրը արդեն հարմարվե՞լ է այդտեղի կյանքին։

–Բնականաբար, չի հարմարվում, քանի որ Հայաստանում մանկությանն ուրիշ է։ Այստեղ ամեն ինչ սահմանափակ է։ Ինքն էլ, լինելով շփվող, ընկերասեր երեխա, կարոտում է Հայաստանը։

–Նշեցիք, որ Լանան արդեն դպրոց է հաճախում։ Ինչպե՞ս է սովորում։

–Շատ լավ է տիրապետում լեզվին։ Միակ հայուհին է դասարանում։ Արդեն 4 ամիս է` հաճախում է դպրոց և ոչ մի անգամ չեմուչում չի արել, չի խեղճացել։ Օտարերկրացիներին հավասար համառորեն սովորում է։ Տնօրինության կողմից շատ եմ նամակներ  ստացել, որ աղջիկս շատ լավ է սովորում։

–Ըստ Ձեզ` կրթության մակարդակը որտե՞ղ է ավելի բարձր։

–Հայաստանում կրթության մակարդակն ավելի բարձր է։ Երբ աղջիկս Ամերիկայում նոր էր հաճախում դասերի, ասաց` մամա ջան, գիտե՞ս առաջին դասարանի դասեր ենք անցնում։ Ինքս էլ, երբ իր հետ դասերը պատրաստելիս նկատում եմ, որ նա արդեն անցել է դա Հայաստանում։ Չգիտեմ, միգուցե, հետագայում բարդանա, բայց հիմա կարող եմ ասել, որ Հայաստանում ավելի բարդ է սովորելը։

–Ի՞նչ է ուզում դառնալ Ձեր դուստրը։

–Ինչպես բոլոր երեխաները, աղջիկս էլ մի քանի երազանքներ ունի։ Շատ է սիրում դիզայնով զբաղվել։ Ինքն իր համար գեղեցիկ բաներ է ստեղծում։ Լեգոների օրիգինալ տարբերակը հավաքում է, հետո  փորձում քանդել, ինչ–որ նոր բան ստեղծել։ Ինքն էլ միշտ ասում է `մամա ջան, չգիտեմ դիզայներ դառնամ, ի՞նչ դառնամ։ Ձայնային տվյալներ էլ ունի։ Իհարկե, երաժշտական դասերի կուղարկեմ, բայց ոչ նրա համար,որ ես երգչուհի եմ, ուրեմն նա էլ պետք է այդ ոլորտը ընտրի։ Ինքն իր ցանկությամբ պետք է մասնագիտություն ընտրի, պարզապես, երաժշտությունը, բացի մասնագիտությունից նաև հոգևոր արժեք է։

–Իսկ դուք ինչո՞վ եք զբաղվել այս 7 ամսվա ընթացքում։ Նշեցիք, որ դասերի եք գնում։ Կմանրամասնե՞ք։

–Ամերիկայում նույնպես երգարվեստով եմ զբաղվում։ Քոլեջ եմ գնում` լեզուն սերտելու համար։ Պատանեկությանս երազանքն եմ իրականացնում և հաճախում եմ բժշկության արագացված դասընթացների։ Ուզում եմ բժշկուհի դառնալ։ Դասընթացը կտևի 4 տարի։ Առաջին տարին գերազանց եմ ավարտել։ Չեմ կարող հստակ ասել` ինչպես կդասավորվի ապագաս, բայց եթե լեզվին լավ տիրապետեմ, ինչու ոչ, նաև այդ ոլորտում քայլեր կանեմ։

–Աիդա, 42 տարեկան եք։ Ձեր տարիքում շատերն ավելի պասիվ կյանքով են նախընտրում ապրել։ Ձեզ համար դժվար չէ՞ նոր միջավայրում զրոյից սկսել ամեն ինչ։

–Ոչ։ Այստեղ կապ չունի` քանի տարեկան ես, եթե ունես ցանկություն և երազանք, ցանկացած ժամանակ կարող ես իրականացնել։ Ինձ հետ սովորում են բավականին մեծ տարիքի մարդիկ։ Նրանք իրենց չեն համարում սպառված։ Ընդհակառակը` վայելում են իրենց կյանքի ամեն էտապը։ Հայաստանում 30–ից հետո մարդիկ իրենց թոշակառու են համարում։ Այդ առումով ողջունում եմ այստեղի մտածելակերպը` կապ չունի քանի տարեկան ես։ Ինքս ակտիվ, էներգիայով լի անձնավորություն եմ։ Երբեք չեմ սահմանափակվել նրանով, ինչին հասել եմ։ Երբեք ուշ չէ նոր բանով զբաղվելու համար։ Ամերիկան քեզ շատ հնարավորություններ է տալիս։ Միայն թե լեզվին լավ տիրապետես։

–Որտե՞ղ է ավելի արդյունավետ աշխատել։

–Հայաստանում ես ինձ լավ էի զգում։ Երբեք խնդիր չեմ ունեցել աշխատանքի առումով։ Քանի որ այստեղ մարդկանց ճաշակն ու նախասիրություններն այլ են, մի փոքր դժվար է։ Ինձ համար անհասկանալի ոճի երաժշտություն են նախընտրում լսել։ Դրա համար դեռ շուկան եմ ուսումնասիրում ու ոչ մի նոր աշխատանք չեմ ներկայացրել։ Ես ունեմ իմ ուրույն ձեռագիրը, որը չեմ փոխի։ Եթե ես նմանվեմ իրենց ու հերթական աշխատանքն անեմ, որպես Աիդա Սարգսյան չեմ մնա։ Հրավերներ շատ եմ ստանում։ Իմ երգերը շատ են սիրում և մինչև հիմա էլ լսում են։